Derice: I can't believe you are still cold man.
Sanka: Cold? I am freezing my royal Rastafarian naynays off!
Cool Runnings
Deze ochtend staat een fietstraining op het programma. De GVAV fietstraining wel te verstaan. Nu mijn zelf gefabriceerde trainingsschema aangeeft dat ik het eind nader van de voorbereidingsfase (lees: de voorbereiding op het "echte" trainingsschema), mag ik van mezelf niet meer verzaken. Weer of geen weer. En dus hul ik mij, laagje voor laagje, in katoen, polyester en al het andere verwarmende materiaal dat zich maandenlang succesvol schuil heeft gehouden in mijn kledingkast.
Ik begin met een lange onderbroek. Volgens de reclamefolder van de Aldi is hij thermisch, maar daar heb ik nog nooit wat van gemerkt. Dan een thermohemd met lange mouwen. Die is van Craft en wel degelijk werkzaam. Om mijn voeten draag ik een paar Hema-hardloopsokken. De eerste laag is daarmee een feit. Op naar laag twee. Ik hijs mezelf in mijn winter-fietsbroek die, normaal gesproken, een lokaal broeikaseffect garandeert. Dan een hardloopshirt met lange mouwen en een paar normale dunne herensokken. Laag drie bestaat uit een gevoerde windstopper en daarover (laag vier) draag ik een wielershirt met lange mouwen.
Als een kruising tussen een Michelinmannetje en een wielertoerist verlaat ik de slaapkamer. Op naar de extra voorzorgsmaatregelen. Te weten: overschoenen voor over mijn fietsschoenen, een muts voor onder mijn helm en handschoenen. Om niks aan het toeval over te laten smeer ik, tot slot, mijn gezicht in met vaseline.
U zult misschien denken dat ik overdrijf, maar het tegendeel is waar. Als het vriest neem ik geen halve maatregelen. Het winterweer en ik zijn, op zijn zachtst gezegd, niet de beste vrienden. Dat ligt niet aan mij. Dat ligt aan het weer. Daar waar ik altijd mijn beste beentje voor zet en telkens met frisse tegenzin het winterweer tegemoet treed, reageert het weer altijd koeltjes. Kil zelfs. Een gure gevoelloze heks is het die, als het even kan mij net zo gevoelloos maakt. Maar dan letterlijk. Vandaag maakt ze geen kans hoop ik, maar ik vrees het ergste.
Als ik bijna klaar ben om te vertrekken, komt mijn vriendin thuis van de zwemtraining. "Zo'n hele triatlon maakt wel wat los", zegt ze. "Dat een halve Surinamer met dit weer vrijwillig twee uur op de fiets gaat zitten." Ze heeft gelijk, denk ik, als ik even later op de fiets zit. Ik ben gemaakt voor meer tropische temperaturen. Temperaturen die goed voelen en wanneer de wind wel "chill" is.
Twee uur en drie kwartier later ben ik weer thuis. Geheel gevoelloos, maar ik heb niet verzaakt.
