Fietsbenen

I want to ride my bicycle
I want to ride my bike

Queen (bicycle race)

Ik ben geen fan van Anouk en ik ben al helemaal geen fan van het Eurovisiesongfestival, maar ik heb nu al zeker drie kwartier "Birds" in mijn hoofd zitten en zo nu en dan betrap ik mijzelf er op dat ik weer eens onwillekeurig een deel van de tekst hardop zing.  Gelukkig ben ik behalve een eendenkooi het afgelopen uur niks tegengekomen dus ik heb nog geen argwaan kunnen wekken bij toevallige passanten. Want, zeg nou zelf, iemand die in een strakke rode broek songfestival liedjes zingt en vanuit Zuidlaren richting Groningen rent, dat moet haast wel een gevluchte gek zijn, toch?

Wat ik aan het doen ben? Ik ben bezig met mijn eerste echt echt echt lange duurloop van het jaar. Ongeveer een uur geleden ben ik in Tynaarlo vrijwillig uit de auto gezet en nu hobbel ik met zo'n tien a elf kilometer per uur naar huis. Volgens de Tom Tom is de wandelafstand tussen plaats van vertrek en thuis ongeveer 27km dus naar verwachting ben ik, inclusief plaspauzes, in totaal 2,5 uur onderweg. Correctie, minimaal 2,5 uur, want ik reken er op dat ik nog wel ergens een afslag mis.

Normaal zing ik ander repertoire tijdens mijn duurlopen, maar het toeval wil dat ik de afgelopen week nogal veel Eurovisiesongfestival gezien heb op tv. Waarom? Omdat Jokertje's Jawoord en de Allerslechtste Echtgenoot nou ook niet bepaald verheffende alternatieven waren. Nou zit er natuurlijk ook een uitknop op de tv. Maar ja, mentale training is ook een belangrijk aspect in de voorbereiding naar een hele triatlon. En sinds afgelopen week weet ik één ding zeker: aan mijn doorzettingsvermogen zal het niet liggen in Frankfurt.

Terug naar de vogeltjes. Er zijn twee redenen waarom ik maar vasthoud aan Anouk's liedje tijdens mijn eenzame tocht naar huis. Reden één is de oorwurm. Reden twee is (of eigenlijk zijn) mijn fietsbenen.

De oorwurm is een oude volkswijsheid die ik ooit een keer geleerd heb van een collega. De wijsheid luidt: je kan een liedje dat in je hoofd zit alleen verwijderen door een liedje te gaan zingen dat slechter is. Dat betekent in de praktijk dat je twee dingen kunt doen. Je kan blijven bij het nummer wat nu in je hoofd zit. Of je kan volledig door het stof gaan en via Malta (stiekem vond ik Malta eigenlijk leuker dan Anouk), Denemarken, Noorwegen, Rusland en Azerbeidzjan, eindigen bij Kroatië, Montenegro en als laatste Roemenië. Om mezelf niet nog verdachter te maken dan ik al ben, kies ik veiligheidshalve vandaag voor optie 1.

Dan mijn fietsbenen. Zoals de term wellicht doet vermoeden zijn fietsbenen benen waarmee je kunt fietsen. Of beter gezegd, benen die je overgehouden hebt van een boel fietsen. Fietsbenen zoals de term wellicht ook doet vermoeden, zijn minder geschikt om mee te lopen. Of beter gezegd, eigenlijk zijn ze helemaal niet geschikt om mee te lopen. Een half uur lopen met fietsbenen voelt alsof je de hele avond naar het songfestival hebt gekeken. En als je voornemens bent om 2,5 uur hard te lopen, dan kun je je voorstellen dat er zelfs zwaardere dingen zijn dan het eurovisiesongfestival. (Nou, ik moet niet gaan overdrijven.)

En dat brengt mij weer terug bij de vogeltjes van Anouk. Het medicijn van vandaag tegen fietsbenen zijn de vogeltjes van Anouk. Zolang ik zing over de vogeltjes van Anouk, voel ik mijn fietsbenen niet. Het is natuurlijk wel een beetje een paardenmiddel en er zullen ongetwijfeld bijwerkingen zijn, maar bij gebrek aan een bijsluiter, neem ik die maar voor lief. Zolang ik niemand tegenkom hier in het Drentse land ben ik veilig. Wie dut mij wat, wie dut mij wat, wie dut mij wat vandage....'k heb de banden vol met wind. Ah nee, zie je wel... FIETSBENEN....aaargh

Wedstrijdverslag

You think that I'm strong.
You're wrong.

Robbie Williams (Strong)


Toen ik nog een klein Eigenwijzermannetje was, heb ik een afwijking ontwikkeld. Een hardnekkige afwijking waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Ik lees dwangmatig wedstrijdverslagen. Je zou kunnen spreken van een verslaving of een tic, maar eigenlijk is het veel meer dan dat. Je zou ook kunnen spreken van een levensstijl. Maar zoveel is het nou ook weer niet.

Mijn afwijking komt door DP. Dikke Pieter, zoals hij "voluit heette", was de elftalleider van Fc Lewenborg B2. En Dikke Pieter kon schrijven! Als B2 weer eens met 11-1 de boot in was gegaan ergens in de provincie, dan wist DP het zo op te schrijven dat het leek alsof de jongens van B2 minstens gelijkwaardig waren aan de tegenstander. En als ze dat zelfs in DP's ogen niet waren, dan had hij altijd wel ergens een scheefstaande grasspriet gespot die de moeite waard was om een wedstrijdverslag aan te wijden. Bij DP was het glas altijd halfvol en als het glas leeg was, dan was het nog altijd een mooi glas.

En daarom lees ik dus wedstrijdverslagen. Overdadig veel wedstrijdverslagen. Clubblaadjes, blogs, noem het maar op. Als iemand ergens een wedstrijdje heeft gedaan in Schubbekutteveen, of weet ik veel waar, dan lees ik het. Als een gokverslaafde die achter een fruitmachine zit, hoop ik op de jackpot in de vorm van een mooi verslag.

De jaren na DP heb ik geleerd dat wedstrijdverslagschrijvers als DP schaars zijn. DP was inderdaad de jackpot uit een fruitmachine. En met deze gedachte zit ik hier te broeden op een wedstrijdverslag over de Nacht van Groningen. Een halve marathon die ik afgelopen donderdag liep nadat ik eerder die dag 150km had gefietst.

Ik neem jullie mee naar het einde van de dag. Het stukje op de fiets naar huis, ongeveer een half uur na de finish van de halve marathon en dus een half uur nadat ik 6,5 uur had getraind. Ik fietste op het Damsterdiep en ik was leeg. Zowel fysiek als mentaal was ik helemaal gesloopt. Mijn doel om een hele zware Ironmantraining te doen was meer dan gehaald, maar eerlijk gezegd kon het me op dat moment geen moer schelen.

Het enige waar ik aan kon denken was de jongen die ik had zien staan tijdens de tweede loopronde in een tuintje aan de Zonnelaan. Een ventje van een jaar of tien die daar stond met zijn moeder vlak achter hem. Ze had haar handen om hem heen geslagen. Hij lachte een klein beetje. Wellicht omdat hij genoot van de hardlopers die passeerden, maar misschien was het omdat zijn moeder net iets liefs tegen hem had gezegd. Het maakt ook niet uit, want zijn kale kop, het slangetje door zijn neus en zijn uitdrukkingsloze ogen verraadden dat de jongen hartstikke ziek was. Ik dacht, *verdomme, ik heb een hele dag voor de lol getraind en deze jongen is doodziek. Wat een klotezooi. Er biggelde een traan over mijn wangen. Ik was echt helemaal kapot.

Nu ik er aan terugdenk, vraag ik me af wat DP voor wedstrijdverslag zou hebben geschreven. Ik heb geen idee, maar het was hoe dan ook een leeg en lelijk glas. Een afschuwelijk lelijk glas.

Biertefahrt (of een ode aan Michel en José)

Op reguliere dagen zijn zij knapen, nauwelijks achter de oren gewassen. Maar op een dag als deze, transformeren zij in noeste kruisvaarders die op kousevoeten het feestgedruis van de monarchisten ontvluchten om zich op te offeren voor een hoger doel. Duitsch bier halen bij de oosterburen, zoals ze zelf plachten te zeggen. Met de nadruk op SCH. Goesting is het woord dat hen verenigd. Op deze jaarlijkse afspraak hebben zij wederom goesting. Goesting in pinten. Goesten om te koersen. Vandaag maken wij mee, wat voor velen een daad van waanzin is. Voor hen is het koers.

(Tot zover mijn Paul Jambers imitatie)

[...]

Dames en heren, u kijkt naar een speciale editie van Sporza waarin wij verslag doen van een koers van een stel Hollanders die op hun nationale feestdag het in de bol hebben gekregen om pinten te kopen in Leer, terwijl elke slijterij om de hoek dezelfde waar in de aanbieding heeft. Zij noemen het De Biertefahrt. Wij Vlamingen zijn al gauw geneigd om dit soort koersen te bagatelliseren, omdat wij onze eigen jaarlijkse hoogmis hebben en kijken dan ook niet subbiet op van een of andere kermiskoers. Hebben wij hier te maken met een stel sukkelaars José?

Och nee, Michel, sukkelaars allerminst, 't is gewoon koers he. Pinten of niet. Koers is koers.

[...]

Enfin, we zullen postvatten en schakelen rechtstreeks naar datgene wat over is van voorheen het peloton. Eerlijkheid gebied te zeggen dat de vlammen nog niet van de straatstenen afspatten. Of heb ik het mis José?

Och nee Michel, mis zeker niet. We hebben zitten te kijken naar een slapend peloton met daarin één renner die een verkeerde fiets gestoken heeft.

Een verkeerde fiets José?

Ja Michel, op deze macadamwegen in de grensstreek bij Oost-Groningen kiezen voor een tijdritfiets is solliciteren om als een hond op een frikandel te fietsen.

En dat verklaart dus waarom deze eigenwijze mens constant gaten moet dichtrijden achter in de meut, José?

Voila.

[...]

Dames en heren, laat ik u bijpraten wat eerder vandaag is voorgevallen. We zijn zo rond de klok van negen aangevangen in Groningen. Dat was zeker drie kwartier na het geplande depart. Diverse plichtplegingen omtrent de nieuwe sponsor Flapjack vertraagden de start. We zijn getuige geweest van een ware proeverij en een heuse photoshoot. Eenmaal op de fiets, na het depart werden de benen de eerste uren stilgehouden. We kunnen wel vastellen dat er in de eerste uren eigenlijk helemaal niets te beleven viel, José?

Och, niets, Michel. Niets zou ik niet durven zeggen. De tikken op de poep van de renners door de ploegleider na het abominabele eerste uur is toch wel een hoogtepunt.

Je hebt gelijk José. Enfin, dan hadden we nog de sprint om het bordje Leer die prooi was voor twee broeders Harder. We zijn getuige geweest van een val zonder erg van Westerkamp. En dat brengt ons bij de uitvallers tot nu toe. Naast een van de Harders is uit koers Prins. Kunnen we van hen zeggen dat zij hun werk hebben gedaan, José?

Och ja Michel, die hebben gedaan waarvoor ze waren aangesteld. Bier zeker stellen en erbij zijn. Maar we schrijven toch: abandon.

[...]

Dames en heren, we naderen het bordje Winschoten en naar verluid gaat daar het spel op de wagen.

Ja Michel, daar zullen de echte mannen wel boven drijven. 150km onderweg in dit soort koersen is vaak het breekpunt.

Bij Winschoten slaan we rechts af richting Zuidbroek en krijgen dan de wind van opzij. We zullen daar renners zien die hun gat helemaal open rijden. We scheiden daar de rijpe kazen van de jong belegen renners, renners die stekedood zitten en om hun moeder roepen. Amai José, dan is de koers op zijn mooist he.

Ja Michel, koers is koers.

[...]

Cartouche. Er piept er één tussen uit. En nog één, het is begonnen

Ja Michel, daar zit jus op, maar de grote mannen zitten nog steeds in hun hok he.

Dat is waar José, maar het lont moet aangestoken worden om de bom te laten barsten.

'T is koers.

Eens kijken of we een kijkje in de kopgroep kunnen nemen om te zien welke mannen hun neus aan het venster hebben gestoken. Daar zijn we bij de kopgroep. We zien drie studentikoze types. Dat lijkt op Oosterom, we zien Stoffelsma en die derde, is dat niet Frank?

Ja Michel, voila.

José, wist jij dat deze mens, die Frank, een bijzondere bijnaam heeft?

De roeiboot.

Inderdaad, en weet jij ook waar deze mens die naam aan te danken heeft?

Nee Michel, in de koers krijg je vaak bijnamen. Dat is koers.

[...]

Uit radio tour horen wij dat de maximale voorsprong van de kopgroep 40 seconden bedroeg en dat deze nu slinkende is.

Ja Michel, er wordt niet meer gespeculeerd. De grote mannen roeren zich  in de debatten en achterin waaien ze er af.

Oelalalala Aanstoot plafonneert en Eigenwijzerman en Stempher zitten ook slecht. Maar we zien nu het aangezicht van Eigenwijzerman. Die verdappert zich. Als het nu niet meer stilvalt liggen de andere mannen er af.

Da's juist Michel. De koers laat geen patatten terugkomen.

[...]

Dames en heren, uit radio tour hebben wij begrepen dat de renners een afslag gemist hebben en nu over een passage gestuurd worden waar de honden geen brood van lusten. Kenners spreken van een zandpad a la Carrefour de L'arbre. Moeten wij dit geloven, José?

Amai Michel, geloven? Ik heb geen idee, die Hollanders doen wel vaker gekke dingen op koninginnedag.

[...]

Helaas heeft de techniek ons in de steek gelaten en hebben wij de passage over het zandpad niet kunnen verslaan. Wij begrijpen van radio tour dat voorheen de kopgroep er achter af gewaaierd is en dat Venema en Dolsma er een snok aan hebben gegeven. Die had jij vanochtend opgeschreven, José?

Subiet, dat zijn de mannen die weten wat pedaleren is.

[...]

De verbinding met de motoir is hersteld. We zien hier een groepje met de verslagenen. Ik zie Harder, ik zie van Eijkel en ik zie Westerkamp.

Ja Michel, die zijn verslagen, daar zit geen snee meer op.

Zien we daar vanuit de achtergrond Eigenwijzerman aankomen, José?

Amai, die rijdt als een nieuweling.

Die heeft weer de slag gemist. Dan zeggen ze dat Stijn Devolder het wiel niet heeft uitgevonden. Of niet José?

Stijn Devolder hoeft ook geen uitvinder te worden. Die heeft de Ronde gewonnen.

[...]

Dames en heren, onze excuses dat wij geen verslag kunnen doen van de kopgroep. Wij hebben begrepen vanuit de koers dat zij de vod inmiddels gepasseerd zijn en dat er elk ogenblik om de eeuwige roem gesprint gaat worden. Wij moeten het doen met deze tweede groep waarin Eigenwijzerman nu het voortouw neemt.

Ja Michel, miraculeus hoe hij uit het niets teruggekeerd is. Hij heeft zelfs Westerkamp erafgepiert.

Die reed hoekig als een bok op een haverkist, José?

Die stond stil. Da's ook koers he.

[...]

Het bericht komt tot ons dat Venema Dolsma erop heeft gelegd in de eindsprint en dat hij nu zo fier is als een aap met zeven lullen. Kunnen we nu concluderen dat de sterkste man als eerst over de meet is gekomen, José?

Och ja, Michel. Zeker en vast was hij de sterkste. Daar hoefde ik mijn bril niet voor op te zetten.

Daar neem ik mijn hoed voor af.

[...]

Dames en heren, we hebben inmiddels weer beeld en we zien dat de vaste camera in de verte de groep Eigenwijzerman in beeld heeft. Zij zullen sprinten als stervende zwanen om de vijfde plaats, of allicht hebben zij de handdoek reeds in de ring geworpen.

Ik denk het laatste Michel. Daar zit geen jus meer op.

Deze mannen hebben zo te zien een flinke jas uitgedaan. Dames en heren, met deze beelden kunnen we concluderen dat deze koers gestreden is. Onze volgende afspraak is waarschijnlijk de Giro. Vanuit het hoge noorden groet ik u. Wij gaan nog een pintje pakken hier José of  niet?

Zeker één Michel, allicht twee.