donderdag 27 juni 2013

Wordt vervolgd

Ik ben Richard
Ik ben 32 jaar
en ik doe Tweety na:
"I thought I saw a Poodycat"

Richard Jong-A-Pin (met dank aan Han Peekel)


Eerlijk waar, ik wilde de afgelopen weken wel iets schrijven, maar het lukte me niet. Het lukte me niet, het lukte me niet. Eerst dacht ik dat ik het gewoon te druk had en daarna dacht ik aan een gebrek aan inspiratie, maar wat ik ook bedacht, het waren allemaal verzinsels. Soms begon ik met schrijven. Vijf zinnen, tien zinnen, om daarna weer net zo fanatiek te backspacen als ik begonnen was.

En nu ben ik er achter wat er aan de hand was. In mijn achterhoofd speelde steeds de gedachte dat het eerstvolgende stukje waarschijnlijk het laatste stukje zou zijn voor de grote wedstrijd. En die gedachte werkte als een verboden-in-te-rijden-verkeersbord in mijn schrijfproces. Wegversperring. Doorgaand rijverkeer gestremd. Blokkade.

Welk onderwerp ik ook aanpakte, ik had steeds de gedachte dat mijn laatste blog voor de wedstrijd iets ter afronding zou moeten bevatten. En dus zag ik beelden van een verdrinkende Leonardo (Titanic), een stervende Russel (Gladiator), en een balende Gargamel (Ik haat smurfen). Of soms zag ik het tegenovergestelde, je weet wel, van die ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig-shit, of van die eind-goed-al-goed-bla-bla. Nou, ik vertik het om dat soort praatjes te verwerken in mijn blog (neemt niet weg dat ik best open sta voor een lang en gelukkig leven, graag zelfs :-) )

Naast van die de-cirkel-is-rond teksten, blokkeerde ik bij het feit dat afsluitende blogs vaak doorspekt zijn van reflectie. Over de zware fysieke en mentale inspanning en toewijding die het wel niet heeft gevergd. Nou mensen, ook ik ging tijdens mijn voorbereiding over hoge toppen (Col d'Izoard) en door diepe dalen (Ik ben wel eens het zwembad ingedoken tot zeker drie meter diep). Daar heb ik dus ook geen zin in.

Vanochtend was mijn wegversperring ineens weer opgeheven. Het lukte het me ineens weer om met een gekke gedachte te komen. Ik dacht aan Han Peekel. Ik weet niet hoe vaak jullie dat hebben, maar eens in de zoveel tijd denk ik aan Han Peekel. U kunt hem wel, die vrolijke dikzak die in mijn herinnering, gek genoeg, altijd een geel jasje draagt. Ik weet niet hoe zo'n gedachte zich ontwikkelt in mijn hersenen en waarom ik ineens deze gedachte had, maar vanochtend, toen ik achter ons huis wegfietste en net mijn IPod had aangezet en meezong met Fairytales en Firesides van Passenger, dacht ik aan Han. En de gedachte aan Han redde mijn blog. De gedachte: Wordt Vervolgd.

Als je blokkeert bij de gedachte aan afsluiten dan moet je niet afsluiten, dacht ik. En dus ga ik niet stoppen. Natuurlijk, de voorbereiding zit er op en volgende week is het "moment supreme" daar. Ik ga starten bij de Ironman Frankfurt, "Der längste Tag des Jahres". Ik heb maandenlang keihard getraind om daar te zwemmen, te fietsen en te lopen als ... als mezelf (ik heb metaforen genoeg maar ik vind mezelf goed genoeg). Maar daarna... daarna ga ik door. Hoe en wat weet ik nog niet precies, maar ik blijf triatlonnen en ik blijf schrijven.

Wat ik ga schrijven? Een boek? Wellicht. Eentje over triatlon? Misschien. Een roman? Zou kunnen.

Een jaar geleden las ik "De kunst van het veldspel" van Chad Harbach. Een werkelijk fantastisch en betoverend boek over een gewone jongen die gegrepen wordt door het honkballen en er alles aan doet om de allerbeste korte stop te worden. Toen ik dit boek las, zag ik tijdens mijn dagdromen "hem" al in de schappen van de betere boekhandel liggen: "De kunst van het wisselen" over hoe een gewone jongen .....

Enfin, niet op de zaken vooruitlopen. Er moet volgende week eerst nog een andere droom uitkomen.

Wordt Vervolgd!



Tot slot (ja, toch nog iets ter afronding), aan alle mensen die mijn blog hebben ondersteund (en mij hebben gemotiveerd) door een donatie te doen aan Make-A-Wish: Bedankt!