vrijdag 17 juli 2015

Onverzettelijk



“Hoe sterk is de eenzame fietser,
die kromgebogen
over zijn stuur tegen de wind
zichzelf een weg baant?”

Boudewijn de Groot (Jimmy)


Triatleten zijn sterk. Het is dan ook niet geheel toevallig (denk ik) dat iemand ooit de titel Ironman heeft bedacht voor een stel malle jongens die het in hun hoofd haalden om 3,86 kilometer te gaan zwemmen, 180,2 kilometer te gaan fietsen en 42,195 kilometer te gaan hardlopen. De ijzeren man (of vrouw)! Kan het sterker?

Ik ga vandaag beweren van wel. Maar voordat ik dat doe, beloof ik dat het geen scheikundeles wordt over metalen en legeringen. Ik ga het ook niet hebben over (tri)atleten die nog extremere avonturen ondernemen. En ik ga het al helemaal niet hebben over de Hoyten en de Duinisvelden van deze wereld. Deze laatste groep mensen verdienen met recht een boek in plaats van deze column (Zo, heb ik me op slinkse wijze tegen die kritiek ingedekt :-) )

Nee, ik ga het vandaag hebben over een triatleet, die evenals Boudewijn de Groot zijn eenzame fietser, kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baande. Maar nu tijdens een hele triatlon op Lanzarote. Op een fiets met een versnellingsapparaat dat niet meer mechanisch wilde schakelen.

De jongen, waar ik het over heb, is afgebeeld op de Team4Talent-Facebookpagina op een foto van 23 mei jongstleden. Het is een sprekende foto, waarin de snelheid van de fietser verbeeld wordt door de beweging van de Fast-Forward-velgen en de malheur van de triatleet te zien is in zijn rechterhand. Terwijl hij met een, voor triatleten zo typerende, open mond zijn ademhaling onder controle houdt, verzet hij met zijn rechterhand de ketting van zijn tijdritfiets van het binnenblad naar het buitenblad. De klasse van de triatleet, zijn vastberadenheid en de ellende van een defect derailleur gevangen in één beeld. Fantastisch. En alsof de foto nog geen boekdelen spreekt, het volgende bijschrift:

“But I could still shift the chain with my hands after my front derailleur broke. I had the plan to race my own race and that was still possible. But unfortunately not with the result I hoped for.”



Na het lezen was ik heel even sprakeloos. Wat een veerkracht, dacht ik. Hier spreekt een Mindfulnessgoeroe pur sang. Leven in het moment was voor mij zelden zo evident. Natuurlijk heeft iedereen te stellen met tegenslag in het leven, maar hoe ga je om met tegenslag als de testosteron en cortisol door je lichaam giert en je hartslag overuren maakt? Ik weet niet wat ik zou hebben gedaan, maar de jongen die ik voorheen kende als de vrolijke en sympathieke Tukker van GSTV Tritanium en later Team4Talent bleek nu Boeddha “himself” te zijn.

Ik dacht er nog eens over na en zag mezelf acteren in verschillende scenario’s. Zo zag ik mezelf mijn fiets van de berg afgooien of onverschillig op de fiets  zitten mopperen. Wat ik mezelf niet zag doen, is tijdens het looponderdeel oprukken van plaats 200 naar plaats 15. Dat deed deze jongen wel. Wat een waanzinnige prestatie!

Voor mij is deze jongen een held die beschreven zou moeten worden in een jongensboek: de onverzettelijke Mark. Net als zijn derailleur.