Onverzettelijk

“Hoe sterk is de eenzame fietser,

die kromgebogen

over zijn stuur tegen de wind

zichzelf een weg baant?”

Boudewijn de Groot (Jimmy)

Triatleten zijn sterk. Het is dan ook niet geheel toevallig (denk ik) dat iemand ooit de titel Ironman heeft bedacht voor een stel malle jongens die het in hun hoofd haalden om 3,86 kilometer te gaan zwemmen, 180,2 kilometer te gaan fietsen en 42,195 kilometer te gaan hardlopen. De ijzeren man (of vrouw)! Kan het sterker?

Ik ga vandaag beweren van wel. Maar voordat ik dat doe, beloof ik dat het geen scheikundeles wordt over metalen en legeringen. Ik ga het ook niet hebben over (tri)atleten die nog extremere avonturen ondernemen. En ik ga het al helemaal niet hebben over de Hoyten en de Duinisvelden van deze wereld. Deze laatste groep mensen verdienen met recht een boek in plaats van deze column (Zo, heb ik me op slinkse wijze tegen die kritiek ingedekt :-) )

Nee, ik ga het vandaag hebben over een triatleet, die evenals Boudewijn de Groot zijn eenzame fietser, kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baande. Maar nu tijdens een hele triatlon op Lanzarote. Op een fiets met een versnellingsapparaat dat niet meer mechanisch wilde schakelen.

De jongen, waar ik het over heb, is afgebeeld op de Team4Talent-Facebookpagina op een foto van 23 mei jongstleden. Het is een sprekende foto, waarin de snelheid van de fietser verbeeld wordt door de beweging van de Fast-Forward-velgen en de malheur van de triatleet te zien is in zijn rechterhand. Terwijl hij met een, voor triatleten zo typerende, open mond zijn ademhaling onder controle houdt, verzet hij met zijn rechterhand de ketting van zijn tijdritfiets van het binnenblad naar het buitenblad. De klasse van de triatleet, zijn vastberadenheid en de ellende van een defect derailleur gevangen in één beeld. Fantastisch. En alsof de foto nog geen boekdelen spreekt, het volgende bijschrift:

“But I could still shift the chain with my hands after my front derailleur broke. I had the plan to race my own race and that was still possible. But unfortunately not with the result I hoped for.”

Na het lezen was ik heel even sprakeloos. Wat een veerkracht, dacht ik. Hier spreekt een Mindfulnessgoeroe pur sang. Leven in het moment was voor mij zelden zo evident. Natuurlijk heeft iedereen te stellen met tegenslag in het leven, maar hoe ga je om met tegenslag als de testosteron en cortisol door je lichaam giert en je hartslag overuren maakt? Ik weet niet wat ik zou hebben gedaan, maar de jongen die ik voorheen kende als de vrolijke en sympathieke Tukker van GSTV Tritanium en later Team4Talent bleek nu Boeddha “himself” te zijn.

Ik dacht er nog eens over na en zag mezelf acteren in verschillende scenario’s. Zo zag ik mezelf mijn fiets van de berg afgooien of onverschillig op de fiets  zitten mopperen. Wat ik mezelf niet zag doen, is tijdens het looponderdeel oprukken van plaats 200 naar plaats 15. Dat deed deze jongen wel. Wat een waanzinnige prestatie!

Voor mij is deze jongen een held die beschreven zou moeten worden in een jongensboek: de onverzettelijke Mark. Net als zijn derailleur.

Droom

Dreams to survive

Dreams make a wish come true, oooh

Keep your dreams alive

Dream... dream on

Your dream will come alive

2 Brothers on the 4th floor (Dreams)

Hij was hier vaker geweest. Dat wist hij zeker. Hij herkende de spullen. Een gele fietspomp voor een tube met een Frans ventiel lag naast een stel lichtgewicht bandenlichters. Daarboven zweefde een binnenband voor een wiel met een hoge velg. De ruimte waarin hij stond rook naar gebruikte poetsdoeken en kettingolie. Hij werd er een beetje melancholisch van omdat hij zeker wist dat hij ruim een jaar geen racefiets had schoongemaakt. Toen hij zich omdraaide, schrok hij.  De versnellingshendels van een tijdritfiets prikten in zijn buik. Hij bekeek de fiets die er zonet nog niet stond. Er hing een startnummerband aan het stuur met zijn naam erop. De fiets was wedstrijdklaar, want zijn geltasje was op het frame gemonteerd en zijn fietsschoenen zaten vastgeklikt in de pedalen. Op de zadelpen plakte een sticker met het startnummer van zijn laatste wedstrijd. Het begon hem te dagen dat deze ruimte zijn eigen schuur moest zijn. De andere fietsen staan vast buiten dacht hij.

Hij schoof de tijdritfiets opzij en deed een kleine stap voorwaarts. In plaats van de schuurdeur, trof hij een chaise longue. Hij was in een andere ruimte dan zoeven en dit leek op zijn woonkamer. Er lag een bebaarde man, gekleed in doktersjas, op de chaise longue. De man, die zich voorstelde als De Anesthesist, bekeek Youtube-clips over triathlon op een IPad. De jongen keek over de schouder van de man mee en meende het filmpje over Scott Goodfellow te herkennen. De anesthesist draaide zich om, keek hem diep in de ogen aan en playbackte mee met de monoloog van de triatleet die op het beeldscherm was verschenen: "Ironman is a swim, a bike and a run, it's what I do everyday of my life". De anesthesist begon te lachen toen daarna een knappe dame op het beeldscherm verscheen en zei: "It is sort of like a drug, Ironman is the drug". De anesthesist fluisterde: "Jij wilt je drugs hè?”. Toen begon hij nog harder te lachen.

Terwijl de zin over de verslavende werking van Ironman zich herhaalde en herhaalde, begon het gele Post-its te regenen waarop trainingsschema's geschreven waren. De Post-its vielen op zijn hoofd en elke keer als hij er eentje probeerde te verwijderen trok hij een badmuts van zijn hoofd. Hij werd er zenuwachtig van en begon te zweten. "Misschien moet je je wetsuit uitdoen als je in huis loopt", zei zijn vriendin die klaarblijkelijk ook in de kamer aanwezig was. "Zo ga je nooit onder de drie uur op de marathon", voegde ze er aan toe. Hij schrok wakker.

De jongen opende zijn ogen en realiseerde zich dat hij op de bank in slaap was gevallen. Hij zag een brief van het ziekenhuis op de eettafel liggen met de instructies voor zijn aanstaande knieoperatie. Hij moest aan de werkelijke woorden van de anesthesist denken tijdens het intakegesprek eerder die week. "Denk aan iets moois, en je zult tijdens de narcose er over dromen." De jongen dacht aan iets moois, pakte een balpen en schreef op een Post-it: "Ironman 2015/2016?". De Post-it plakte hij op de brief van het ziekenhuis. Daarna kraste hij het vraagteken weg en verving het door een uitroepteken. 

Hij had zich goed voorbereid.

Het experiment

Just eat it, just eat it,

Get yourself an egg and beat it

Have a banana, have a whole bunch

It doesn't matter what you had for lunch

Weird Al Jankovic (Eat it)

Het is ongeveer een maand geleden dat ik een doosje sportvoeding in de kledingkast vond. Een doosje met gelletjes van het merk dat letterlijk vertaald "wetenschap in sport" heet. Je weet wel, dat merk dat, wanneer je het fonetisch uitspreekt, doet denken aan een leeglopende tube. Er zaten zeker nog dertig gelletjes in en alle smaken waren ongeveer evenredig vertegenwoordigd. Voor zover je van smaak kunt spreken.

Om heel eerlijk te zijn, was ik me er allang niet meer van bewust dat dit overlevingspakket voor de langere duurrit nog bestond. Het laagje stof op de doos leek mijn onwetendheid te bevestigen. En toen ik bij inspectie ook nog eens een medaille van een hardloopwedstrijd uit 2010 en een uitgedroogde proefverpakking massage-olie vond, wist ik het zeker. Ik had een doosje antiek gevonden.

Antiek gooi je niet weg dacht ik. Dus de medaille verdween ogenblikkelijk in een schoenendoos. Echter, uitgedroogde massage-olie had geen enkele emotionele of monetaire waarde. En daarom gooide ik de verpakking dan ook gedecideerd op de grond om het na mijn archeologische avontuur in de afvalbak te kunnen gooien. In een reflex wilde ik hetzelfde doen met de sportvoeding, maar toen werd de triatleet in mij wakker.

Ik dacht, een beetje triatleet is altijd wel in voor een experiment. Of het nou om revolutionaire badpakken bij het zwemmen gaat, om ovaalvormige kettingbladen op de fiets, of strakzittende sokken bij het hardlopen; een triatleet is bereid om alles te proberen als het eventueel een seconde tijdwinst kan opleveren in een wedstrijd. En dus, bij wijze van experiment, besloot ik de gelletjes op te eten.

Natuurlijk at ik de gelletjes niet tegelijk op. Dat zou wel heel debiel zijn. Nee, ik veranderde in een aspirant laborant en sorteerde de verpakkingen netjes op houdbaarheidsdatum. Helemaal links op onze boxspring lagen de gelletjes van "Dec 2013" en helemaal rechts lagen, als ware het echte collector items, de gelletjes waarop stond "Oct. 2009".

Heel even dacht ik aan de mogelijkheid dat oude gel evenals oude whisky beter wordt naarmate het ouder wordt. Zou mijn antieke gel de Panoramix-achtige toverdrank zijn waar ik al die jaren zo naarstig naar op zoek ben geweest om de wel getalenteerde triatleten te verslaan? "Anything is possible" is het motto van Ironman en daar wil ik graag in geloven. Dus als jullie mij binnenkort voorin bij een Eredivisiewedstrijd zien lopen, dan weet je waardoor het komt ;-).

Terug naar de werkelijkheid. Om niet al te hoog van de toren te blazen, besloot ik om mijn experiment realistisch en praktisch te houden. Vanaf nu, dacht ik, neem ik elke fietstraining twee gelletjes mee en ik begin bij de meest recente houdbaarheidsdatum. Wat ik wilde weten is hoe lang je terug kunt in de tijd voordat je ziek, zwak, of misselijk wordt van gel dat (ruim) over datum is. Het klinkt wellicht een beetje muf, onsmakelijk of vies, maar in tijden van economische crisis en bezuinigingen, leek het me een relevante onderzoeksvraag.

Inmiddels heb ik een aantal trainingen erop zitten en ben ik bij "Apr. 2012". De gelletjes zijn nog altijd prima binnen te houden.