Just eat it, just eat
it,
Get yourself an egg
and beat it
Have a banana, have a
whole bunch
It doesn't matter what
you had for lunch
Weird Al Jankovic (Eat it)
Het is ongeveer een maand geleden dat ik een doosje
sportvoeding in de kledingkast vond. Een doosje met gelletjes van het merk dat
letterlijk vertaald "wetenschap in sport" heet. Je weet wel, dat merk
dat, wanneer je het fonetisch uitspreekt, doet denken aan een leeglopende tube.
Er zaten zeker nog dertig gelletjes in en alle smaken waren ongeveer evenredig
vertegenwoordigd. Voor zover je van smaak kunt spreken.
Om heel eerlijk te zijn, was ik me er allang niet meer van bewust
dat dit overlevingspakket voor de langere duurrit nog bestond. Het laagje stof
op de doos leek mijn onwetendheid te bevestigen. En toen ik bij inspectie ook
nog eens een medaille van een hardloopwedstrijd uit 2010 en een uitgedroogde
proefverpakking massage-olie vond, wist ik het zeker. Ik had een doosje antiek
gevonden.
Antiek gooi je niet weg dacht ik. Dus de medaille verdween
ogenblikkelijk in een schoenendoos. Echter, uitgedroogde massage-olie had geen
enkele emotionele of monetaire waarde. En daarom gooide ik de verpakking dan
ook gedecideerd op de grond om het na mijn archeologische avontuur in de afvalbak
te kunnen gooien. In een reflex wilde ik hetzelfde doen met de sportvoeding,
maar toen werd de triatleet in mij wakker.
Ik dacht, een beetje triatleet is altijd wel in voor een
experiment. Of het nou om revolutionaire badpakken bij het zwemmen gaat, om
ovaalvormige kettingbladen op de fiets, of strakzittende sokken bij het hardlopen;
een triatleet is bereid om alles te proberen als het eventueel een seconde
tijdwinst kan opleveren in een wedstrijd. En dus, bij wijze van experiment,
besloot ik de gelletjes op te eten.
Natuurlijk at ik de gelletjes niet tegelijk op. Dat zou wel
heel debiel zijn. Nee, ik veranderde in een aspirant laborant en sorteerde de
verpakkingen netjes op houdbaarheidsdatum. Helemaal links op onze boxspring lagen
de gelletjes van "Dec 2013" en helemaal rechts lagen, als ware het
echte collector items, de gelletjes waarop stond "Oct. 2009".
Heel even dacht ik aan de mogelijkheid dat oude gel evenals
oude whisky beter wordt naarmate het ouder wordt. Zou mijn antieke gel de Panoramix-achtige
toverdrank zijn waar ik al die jaren zo naarstig naar op zoek ben geweest om de
wel getalenteerde triatleten te verslaan? "Anything is possible" is
het motto van Ironman en daar wil ik graag in geloven. Dus als jullie mij binnenkort
voorin bij een Eredivisiewedstrijd zien lopen, dan weet je waardoor het komt
;-).
Terug naar de werkelijkheid. Om niet al te hoog van de toren
te blazen, besloot ik om mijn experiment realistisch en praktisch te houden.
Vanaf nu, dacht ik, neem ik elke fietstraining twee gelletjes mee en ik begin
bij de meest recente houdbaarheidsdatum. Wat ik wilde weten is hoe lang je
terug kunt in de tijd voordat je ziek, zwak, of misselijk wordt van gel dat
(ruim) over datum is. Het klinkt wellicht een beetje muf, onsmakelijk of vies,
maar in tijden van economische crisis en bezuinigingen, leek het me een
relevante onderzoeksvraag.
Inmiddels heb ik een aantal trainingen erop zitten en ben ik
bij "Apr. 2012". De gelletjes zijn nog altijd prima binnen te houden.
