Dreams to survive
Dreams make a wish come true, oooh
Keep your dreams alive
Dream... dream on
Your dream will come alive
2 Brothers on the 4th
floor (Dreams)
Hij was hier vaker
geweest. Dat wist hij zeker. Hij herkende de spullen. Een gele fietspomp voor
een tube met een Frans ventiel lag naast een stel lichtgewicht bandenlichters.
Daarboven zweefde een binnenband voor een wiel met een hoge velg. De ruimte
waarin hij stond rook naar gebruikte poetsdoeken en kettingolie. Hij werd er
een beetje melancholisch van omdat hij zeker wist dat hij ruim een jaar geen
racefiets had schoongemaakt. Toen hij zich omdraaide, schrok hij. De versnellingshendels van een tijdritfiets
prikten in zijn buik. Hij bekeek de fiets die er zonet nog niet stond. Er hing
een startnummerband aan het stuur met zijn naam erop. De fiets was
wedstrijdklaar, want zijn geltasje was op het frame gemonteerd en zijn
fietsschoenen zaten vastgeklikt in de pedalen. Op de zadelpen plakte een
sticker met het startnummer van zijn laatste wedstrijd. Het begon hem te dagen
dat deze ruimte zijn eigen schuur moest zijn. De andere fietsen staan vast
buiten dacht hij.
Hij schoof de tijdritfiets
opzij en deed een kleine stap voorwaarts. In plaats van de schuurdeur, trof hij
een chaise longue. Hij was in een andere ruimte dan zoeven en dit leek op zijn
woonkamer. Er lag een bebaarde man, gekleed in doktersjas, op de chaise longue.
De man, die zich voorstelde als De Anesthesist, bekeek Youtube-clips over
triathlon op een IPad. De jongen keek over de schouder van de man mee en meende
het filmpje over Scott Goodfellow te herkennen. De anesthesist draaide zich om,
keek hem diep in de ogen aan en playbackte mee met de monoloog van de triatleet
die op het beeldscherm was verschenen: "Ironman is a swim, a bike and a run,
it's what I do everyday of my life". De anesthesist begon te lachen toen
daarna een knappe dame op het beeldscherm verscheen en zei: "It is sort of
like a drug, Ironman is the drug". De anesthesist fluisterde: "Jij
wilt je drugs hè?”. Toen begon hij nog harder te lachen.
Terwijl de zin over de
verslavende werking van Ironman zich herhaalde en herhaalde, begon het gele
Post-its te regenen waarop trainingsschema's geschreven waren. De Post-its
vielen op zijn hoofd en elke keer als hij er eentje probeerde te verwijderen
trok hij een badmuts van zijn hoofd. Hij werd er zenuwachtig van en begon te
zweten. "Misschien moet je je wetsuit uitdoen als je in huis loopt",
zei zijn vriendin die klaarblijkelijk ook in de kamer aanwezig was. "Zo ga
je nooit onder de drie uur op de marathon", voegde ze er aan toe. Hij
schrok wakker.
De jongen opende zijn ogen
en realiseerde zich dat hij op de bank in slaap was gevallen. Hij zag een brief
van het ziekenhuis op de eettafel liggen met de instructies voor zijn
aanstaande knieoperatie. Hij moest aan de werkelijke woorden van de anesthesist
denken tijdens het intakegesprek eerder die week. "Denk aan iets moois, en
je zult tijdens de narcose er over dromen." De jongen dacht aan iets moois,
pakte een balpen en schreef op een Post-it: "Ironman 2015/2016?". De
Post-it plakte hij op de brief van het ziekenhuis. Daarna kraste hij het
vraagteken weg en verving het door een uitroepteken.
Hij had zich goed
voorbereid.
