Wedstrijdverslag

You think that I'm strong.
You're wrong.

Robbie Williams (Strong)


Toen ik nog een klein Eigenwijzermannetje was, heb ik een afwijking ontwikkeld. Een hardnekkige afwijking waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Ik lees dwangmatig wedstrijdverslagen. Je zou kunnen spreken van een verslaving of een tic, maar eigenlijk is het veel meer dan dat. Je zou ook kunnen spreken van een levensstijl. Maar zoveel is het nou ook weer niet.

Mijn afwijking komt door DP. Dikke Pieter, zoals hij "voluit heette", was de elftalleider van Fc Lewenborg B2. En Dikke Pieter kon schrijven! Als B2 weer eens met 11-1 de boot in was gegaan ergens in de provincie, dan wist DP het zo op te schrijven dat het leek alsof de jongens van B2 minstens gelijkwaardig waren aan de tegenstander. En als ze dat zelfs in DP's ogen niet waren, dan had hij altijd wel ergens een scheefstaande grasspriet gespot die de moeite waard was om een wedstrijdverslag aan te wijden. Bij DP was het glas altijd halfvol en als het glas leeg was, dan was het nog altijd een mooi glas.

En daarom lees ik dus wedstrijdverslagen. Overdadig veel wedstrijdverslagen. Clubblaadjes, blogs, noem het maar op. Als iemand ergens een wedstrijdje heeft gedaan in Schubbekutteveen, of weet ik veel waar, dan lees ik het. Als een gokverslaafde die achter een fruitmachine zit, hoop ik op de jackpot in de vorm van een mooi verslag.

De jaren na DP heb ik geleerd dat wedstrijdverslagschrijvers als DP schaars zijn. DP was inderdaad de jackpot uit een fruitmachine. En met deze gedachte zit ik hier te broeden op een wedstrijdverslag over de Nacht van Groningen. Een halve marathon die ik afgelopen donderdag liep nadat ik eerder die dag 150km had gefietst.

Ik neem jullie mee naar het einde van de dag. Het stukje op de fiets naar huis, ongeveer een half uur na de finish van de halve marathon en dus een half uur nadat ik 6,5 uur had getraind. Ik fietste op het Damsterdiep en ik was leeg. Zowel fysiek als mentaal was ik helemaal gesloopt. Mijn doel om een hele zware Ironmantraining te doen was meer dan gehaald, maar eerlijk gezegd kon het me op dat moment geen moer schelen.

Het enige waar ik aan kon denken was de jongen die ik had zien staan tijdens de tweede loopronde in een tuintje aan de Zonnelaan. Een ventje van een jaar of tien die daar stond met zijn moeder vlak achter hem. Ze had haar handen om hem heen geslagen. Hij lachte een klein beetje. Wellicht omdat hij genoot van de hardlopers die passeerden, maar misschien was het omdat zijn moeder net iets liefs tegen hem had gezegd. Het maakt ook niet uit, want zijn kale kop, het slangetje door zijn neus en zijn uitdrukkingsloze ogen verraadden dat de jongen hartstikke ziek was. Ik dacht, *verdomme, ik heb een hele dag voor de lol getraind en deze jongen is doodziek. Wat een klotezooi. Er biggelde een traan over mijn wangen. Ik was echt helemaal kapot.

Nu ik er aan terugdenk, vraag ik me af wat DP voor wedstrijdverslag zou hebben geschreven. Ik heb geen idee, maar het was hoe dan ook een leeg en lelijk glas. Een afschuwelijk lelijk glas.