Rode badmutsen

If you had one shot, one opportunity, 

to seize everything you ever wanted, 

would you capture it? 

or would you let it slip?

Eminem (Lose Yourself)

Ik keek naar links. Ik weet niet waarom, maar ik keek naar links. Naast me stond een man die ik niet kende. Een ongeschoren vijftiger die harde trainingsuren uitstraalde. Hij keek onverschrokken voor zich uit. Een centurio, klaar voor de strijd. Natuurlijk kende ik hem niet, besefte ik. Ik kende hier niemand. Ik was omgeven door zesentwintighonderd rode badmutsen die ik niet kende. Behalve Jan Willem dan, maar die was ik ruim een kwartier geleden in de massa kwijtgeraakt. Het was dezelfde massa die mij anoniem had gemaakt. Mijn rode badmuts maakte mij nog anoniemer. 

De anonimiteit had me vaak gerustgesteld in het leven. Vandaag was ik niet gerust. Mijn gemoed werd beïnvloed door de geur van de massa. Ik werd omgeven door een orgie van zenuwen en ik rook het. Een met zweet vermengde poeplucht omhuld door latex zwempakken. Ik wilde eigenlijk terug om te braken in een Dixie, maar ik wist dat ik dan de start zou missen. De massa maakte zich meester van het moment en spon een web om hen die dachten celibatair de angst te kunnen ontvluchten. Alleen de start kon hen nog redden.

In mijn nabijheid waren enkelen die zich geen raad wisten met de stress. Dwangmatig ontdeden zij zich van hun zwembril om vervolgens deze weer net zo op te zetten als even daarvoor. Daarna zwaaiden ze een paar keer met beide armen als ware het de lakmoesproef voor een goedzittend montuur. Omdat deze routine zich steeds herhaalde, was ik getuige van een post-moderne choreografie van een derderangs dans-ensemble. Een Italiaan zette het geheel luister bij door middel van een schietgebed.

Om niet in de lach te schieten, keerde ik in mezelf. Eminem schoot door mijn hoofd en vervolgens dacht ik aan de lyriek van massa's inspirerende teksten. Als alle motiverende triatlonspreuken verwerkt zouden worden tot tegeltjes, dan zou men de Chinese muur kunnen plaveien, dacht ik. Het was een one-liner die de moeite van het onthouden waard was.

Bij de volgende gedachte werd ik afgeleid door de stem van speaker Mike Reilly die, zo leek het, mij rechtsreeks toesprak: "Remember, you've got control over one thing and one thing only today; and that's your attitude. Keep a positive attitude and it will take care of you all the way to the finish line." Als mijn wetsuit niet in de weg zou zitten, waren alle haren op mijn rug recht overeind gesprongen. Haast kreeg ik het te kwaad.

Het was nu nog maar enkele tellen tot de start. De man naast me ontwaakte uit zijn trance en keek naar rechts. Zijn oorlogsuitstraling transformeerde in een vaderlijke blik. Hij begon te grijnzen en zei: "This is the Ironman. Have fun!". We vertrokken.