Army of Lovers (Crusified)
Dit is niet hoe een duurrit op Goede Vrijdag er in mijn herinnering uitziet. Denk ik aan Goede vrijdag, dan denk ik aan voorjaarszon. Dan denk ik aan korte mouwen en aan een groep vrienden die al peddelend op de racefiets het leven bespreekt. Ook denk ik aan zonnebrillen, aan verkoelende bidons en aan een terrasje ergens in de provincie. Daar denk ik aan. Aan een terras en koffie met appeltaart, of pannenkoeken! Met andere woorden: Het woord "goed" in "Goede Vrijdag" heeft voor mij enige betekenis.
Maar wat krijg ik vandaag van Moeder Natuur? Sneeuw, een snijdende wind en bittere kou. En dat is niet de eerste keer dit jaar. Het is potjandrie (lees iets anders) de vijfde keer dit jaar dat ik als een pak ingevroren vissticks op de fiets zit. Twee jaar geleden zou ik nog niet eens op de fiets stappen als het plus vijf graden Celcius zou zijn en nu ga ik vrijwillig twee keer per week op poolexpeditie. Op zoek naar vorm. Tenminste, dat hou ik mezelf voor. En waarom? Omdat meneer zonodig een Ironman wil doen. Uitslover.
Nou, ik kan je één ding verzekeren. Vandaag ben ik er helemaal klaar mee. Ironman of niet, ik kan mezelf niet motiveren. Helaas ben ik op dit moment nog dertig kilometer van huis verwijderd, maar anders was ik ogenblikkelijk gestopt met trappen. Het is gewoon niet tof vandaag. Mijn vingers doen pijn. Bij de minste of geringste grijns schiet de kramp in mijn wangen. Het contact met mijn voeten ben ik een half uur geleden kwijtgeraakt. En tot overmaat van ramp is elke gedachte er één aan de voorjaarszon. Ik ben het beu. Ze bekijken het maar. Kruis erover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten