Got to run all day, till the running's done"
Gunnery Sergeant Hartman (Full Metal Jacket)
Kent u van die kerst- of andere wenskaarten die bij het openmaken één of ander vervelend riedeltje beginnen te jengelen? Van die valse net-niet deuntjes omdat de kaart te goedkoop was om er een fatsoenlijk stukje technologie in te plaatsen? Vast wel. Nou, ik biecht bij deze op: op dit moment ben ik zo'n irritant exemplaar. Wacht, ik zal uitleggen waarom.
Sinds de GVAV-hardlooptraining van woensdagavond citeer ik te pas en te onpas marsliederen uit de film Full Metal Jacket. Ik kan er weinig aan doen. Bij elke kniebuiging word ik eraan herinnerd. Er trekt dan een pijnscheutje vanuit mijn knieholte, via de hamstring, naar de rechterbil. En als ik mijn trainingssouvenir voel, schieten er beelden van de bootcamp door mijn hoofd.
Beelden van mezelf. Springend als Plons de Kikker, liggend als een plank, mijn buikspieren kwellend, of de tribunetrap oprennend alsof er boven gratis tijdritfietsen worden weggegeven. Soms zie ik mezelf zelfs rondrennen met een malle grijns. Ik lijk dan op een chimpansee die probeert de vileine lach van het alfamannetje (lees: looptrainert) te beantwoorden. Alsof ik probeer te zeggen dat hij mij niet klein zal krijgen. Tegen beter weten in.
Wanneer zo'n weerzinwekkend beeld weer is weggeëbd, schieten mijn stembanden in een reflex en dan gebeurt het.
"This is my rifle, this is my gun,
this is for fighting, this is for fun."
Ik kan er niks aan doen. Als een klassiek geconditioneerde hond geef ik acht na de eerste de beste pijnscheut en begin ik te citeren uit Stanley Kubrick's meesterwerk. Nou is de bovenstaande passage (zonder de bijbehorende beelden) vrij onschuldig, maar toen ik vanmiddag op het werk naar de printer wilde lopen, begon ik ook al "boven de achttien" passages te oreren. Iets met Eskimo's.
Uit veiligheidsoverwegingen heb ik de rest van de middag mezelf opgesloten en ben ik vroeg naar huis gegaan. Eenmaal thuis heb ik getracht niet te bewegen. Dat gaat tot op heden best goed. Maar nu ben ik klaar met typen en heb ik zin in een biertje. Dus op naar de koelkast. Oh, oh, daar ga ik weer...
"Who's the leader of the club that's made for you and me?
M-I-C-K-E-Y M-O-U-S-E.
Hey there. Hi there. Ho there. You're as welcome as can be.
M-I-C-K-E-Y M-O-U-S-E.
Mickey Mouse. (Mickey Mouse.)
Mickey Mouse. (Mickey Mouse.)
Forever let us hold our banner high.
High. High. High."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten