Hoofdstuk -1: Gewogen en...

Slik. 72.9. Dat kan niet kloppen. Nog een keer. Dat ding doet wel vaker raar. Weer 72.9, Is het echt waar? Nog een keertje, misschien ben ik gewoon te hard op die plaat gaan staan. Huh. Alweer 72.9? Zucht.

Ok, ik biecht alles op. Ik heb al een jaar niet meer op een weegschaal gestaan, omdat ik hier al voor vreesde. De wedstrijden gingen ook zonder een weegschaal wel lekker. En Antwerpen, na de wedstrijd, tsja, dat was natuurlijk heel ontspannen, met champagne, biefstuk, Vlaamse frieten en sausjes. En daarna een weekje chocola, broodjes pindakaas, barbecue, stroopwafeltjes, chocolademelk en elke avond een biertje, of twee.

En het was dus een rustweek. Met heel heeeeel weinig beweging. Geen beweging eigenlijk. Ja, ik liep op mijn werk wel eens naar de kantine om een Italiaanse bol met tonijnsalade te kopen. En tijdens de zwemwedstrijden van de Olympische spelen deed ik op de bank in gedachten wel een beetje mee: "Insteken, lang maken, doorglijden, water pakken, doorhalen, uithalen en nog een keer". Voor mijn gevoel was ik trouwens best wel in vorm, zo op de bank.

Maar echt bewegen? Naah, ik moest de batterij opladen voor Frankfurt. Goed uitrusten. En dat deed ik. 

En nu? Nu ben ik gewoon 72.9 kilogram. Ik wou dat ik kon zeggen "schoon aan de haak", maar zo denk ik er helemaal niet over. Ik vind het niet schoon en het is al helemaal niet in de haak. Er is werk aan de winkel. Discipline! Ik doe push-ups, sit-ups, rompstabiliteitsoefeningen (was ik toch al van plan), ga minimaal twee keer per dag met de trap naar de zevende verdieping op het werk (vinden mijn collega's een beetje raar), en laat de pindakaas (zo veel mogelijk) staan. En er moet weer getraind worden!

Ik had me voorgenomen om vandaag de eerste column over de voorbereiding op Ironman Frankfurt te schrijven; getiteld hoofdstuk 1. Maar die moet nog even wachten. Ik schrijf op: "Hoofdstuk -1: Gewogen en te zwaar bevonden."