Van de fiets gevallen

Toen ik vanochtend onder de douche vandaan kwam dacht ik aan de Japanse schrijver Haruki Murakami. Om precies te zijn dacht ik aan het boek: "What I talk about, when I talk about running". Een heel aardig boekje dat, in tegenstelling tot de meeste Murakami's, niet zo zwaar op de maag ligt.

In het boek doet Murakami verslag van zijn leven als schrijver, ultraloper en triatleet. Hij beschrijft uitvoerig zijn passie voor duursport. Haast op een religieuze manier. Hij schrijft over hoe hij zijn werk combineert met zijn hobby en waar hij aan denkt tijdens een training of een wedstrijd. Eigenlijk is het boek zijn autobiografie, maar dan op een hele originele manier.

Wie Murakami's boeken heeft gelezen, weet dat hij een meester is in het schrijven over alles wat zwartgallig is. In "What I talk about" demonstreert hij dat wanneer hij schrijft over pijn. Fysieke pijn, als gevolg van een chronische kuitblessure, en mentale pijn, bijvoorbeeld tijdens de laatste tien kilometer van een honderd-kilometer-wedstrijd. Hoewel de pijn in zo'n geval waarschijnlijk beter gecategoriseerd kan worden onder het kopje: algehele pijn.

De reden dat ik dacht aan Murakami ligt in het feit dat ik eergisteren twee keer van mijn fiets ben gevallen. Of beter gezegd, ik ben twee keer aangereden (door een andere fietser) waardoor ik van mijn fiets ben gevallen. En dat doet pijn. Pijn in mijn rechterknie, pijn in mijn rechterkuit en pijn in mijn linkerschouder.

Een beetje triatlon columnist, c.q. blogger, moet dergelijke pech natuurlijk in een column verwerken. Echter, elke metafoor die ik verzin over pijn kan niet tippen aan de klasse van Murakami. Ten opzichte van hem ben ik een absolute beginner. Een niemand. Als hij Mark Cavendish is, ben ik Kenny van Hummel, of beter, de dorpsgek die per ongeluk meedoet aan een kermiskoers. Mijn beschrijving van pijn zoek ik daarom dit keer in de eenvoud: AU!