Ironman Frankfurt

Throw those curtains wide
One day like this a year would see me right

Elbow (one day like this)

Ik zag hem na ongeveer 30km hardlopen. Ik was op dat moment al dik negen uur onderweg. Een jongen van een jaar of tien stond in de schaduw langs het loopparkoers. Hij stond achter zijn zelfgemaakte spandoek. Zijn tekst: "My daddy is cooler than Tony Stark!" Wat een geniaal ventje, dacht ik. Held.

Ironman is een half jaar hard trainen, maar op de dag van de wedstrijd is het met name een mentale kwestie. Je geest is de pelotonscommandant die zijn manschappen (het lichaam) aanstuurt. Mijn geest heeft op dit moment een hondenbaan, want mijn lichaam wil sinds enige tijd niet meer. Om mezelf op te peppen denk ik terug aan de boodschap van de speaker vanochtend bij de start: "Remember, you've got control over one thing and one thing only today; and that's your attitude. Keep a positive attitude and it will take care of you all the way to the finish line." De les is duidelijk. Positief blijven. Ik blijf mijn best doen. Ook al zijn al mijn gedachten op dit moment nogal onsamenhangend. Eufemisme.

De dag is best voorspoedig verlopen. De zwemstart was een eitje. Ik ben niet overzwommen en heb geen klappen gehad. Ik heb bijzonder goed gezwommen en geen energie verspeeld. Ok, ik kwam uit het water met pijn in mijn biceps, maar dat was na 20km fietsen wel weer over en bovendien heb ik er tijdens het zwemmen geen last van gehad. Relativeren.

Het fietsen ging ook goed. Het ging niet super, maar wel goed genoeg. Natuurlijk had ik liever geen dip gehad na een kilometer of honderd. Het was bovendien idealer geweest als mijn twee bidons met elektrolytensportdrank niet uit mijn bidonhouders waren gestuiterd op die vervelende kasseistrook, maar dat heeft me ook niet van de wijs gebracht. Oh ja, die pijn in mijn rug door die vervelende tijdrithouding ben ik ook liever kwijt dan rijk. Maar ja, iedereen heeft een achilleshiel en dit is kennelijk de mijne tijdens een hele triatlon. Maar goed, het fietsen ging een minuut sneller dan gepland dus ik mag over die relatief kleine ongemakken niet klagen. Tevreden.

Ik heb al met al genoeg redenen om positief te zijn, maar waarom, nota bene tijdens mijn sterkste onderdeel, stort ik nu weer in? Waarom schiet de kramp van onder naar boven door mijn lijf? Is dit de consequentie van het gebrek aan elektrolyten en heeft de sportdrank van de organisatie die niet kunnen compenseren? Komt het door de hitte? Oh als het vandaag toch tien graden koeler was geweest? Nee, niet aan dat soort externe factoren denken. Positief blijven. Alleen positief blijven. Afzien is mooi! Of nee, wacht, in de categorie triatlontegeltjeswijsheden: "226km, everything else is cute." En nog eentje: "If triathlon were easy, they would call it football." Glimlach.

Positief blijven is moeilijk. Om de paar passen denk ik aan het Tony-spandoek. De andere passen denk ik aan van alles, maar toch het vaakst denk ik aan de temperatuur. Mijn gunst, wat is het heet vandaag. 30 graden? Misschien nog wel meer. Ik probeer de bakens te verzetten en denk aan datgene wat nog komen gaat. Straks voor de laatste keer langs die gast in zijn jurk die biertjes staat uit te delen. Ook nog een keer langs de groep onbekende Nederlandse supporters. Niet vergeten om ze te bedanken. Dan langs Ivonne en Elvira. Wat een topsupporters! Hey, waar is Jan Willem eigenlijk? Ik heb hem de hele dag niet gezien. Zit ie nog steeds voor me? Wat maakt het eigenlijk uit? Positief blijven. Hij zit achter me.

Het loopparkoers is volledig vlak op twee bruggen na. Elke ronde loop je twee keer over een brug. Er zijn vier looprondes. Van de acht bruggen heb ik er nog drie te gaan. "Ik begin nu aan de vijfde klim", zeg ik haast hardop. "Over de helft dus". Verdomme weer kramp. "Kutbrug", zeg ik nu echt hardop, maar de brug reageert niet. Voorzichtig naar beneden. Nog twee bruggen te gaan. He, daar staan Mark en Edo. Wat doen die hier? Wat cool. Moraal.

Rekenen, ik moet rekenen. Als ik reken dan kan ik niet aan andere dingen denken. Hoeveel tijd heb ik nog om binnen elf uur te finishen? Hoeveel kilometer moet ik nog? Als ik zeven minuten per kilometer loop dan finish ik binnen de elf uur! Zonet liep ik zes minuut nog wat op een kilometer. Met een korte stop bij de drankpost. Ik kan het halen. Ik ga het halen! Overtuiging.

"Congratulations", zei de jongedame die zonet mijn vierde armbandje om mijn pols deed. Het bewijs dat mijn vierde ronde er bijna op zit. "Danke". Ik ga finishen. Ik ga FINISHEN!!! Ik hoef het nog maar een kwartiertje vol te houden. Blijdschap.

"You are an Ironman!" hoor ik in de verte. Het is de speaker op de Romerberg. Nog een paar honderd meter en dan begroet een rode loper mijn verkrampte benen. Ik ben er bijna! Als ik het tapijt bereik, zie ik ontelbaar veel mensen achter dranghekken aan beide kanten van het parkoers. Iedereen juicht. Ook voor mij. Kinderen willen high-fiven. Ik ook, maar de meeste handen mis ik helaas. In een ooghoek zie ik Elvira. Ik probeer alvast te juichen als blijk van waardering. Ik ben waanzinnig blij. Nog een paar meter en dan ben ik in het Ironmanstadionnetje. Met de finish in zicht steek ik mijn handen in de lucht alsof ik gewonnen heb. Ik vind dat ik gewonnen heb. Vlak voor de finishboog bal ik een vuist. Gelukt!

Heel even vind ik mezelf cooler dan Tony Stark.