Tacxen in de tuin

"I love it when a plan comes together"

John "Hannibal" Smith (A-team)


Dinsdag is het papadag en dus zorgt papa voor Enora. Echter, dinsdag is ook fietstrainingdag. In de zomermaanden geeft dat geen problemen, want dan wacht papa tot mama thuis is en gaat papa naar de GVAV fietstraining. Maar sinds vorige week is het te vroeg donker om in de avonduren te gaan fietsen. Dus papa is aangewezen op de Tacx.

Voor de mensen die niet weten wat een Tacx is. Een Tacx is een apparaat waar je je racefiets in kan plaatsen en dat voorzien is van een vliegwiel, zodat je kan trappen zonder vooruit te komen. Een hometrainer dus. Andere omschrijvingen die voor mij van toepassing zijn is dat de Tacx een martelwerktuig is en de laatste paar jaar goed heeft gefungeerd als schuuropvulling (ik heb hem al vier jaar, maar gebruik hem zelden). Maar goed, terug naar papadag.

Deze dinsdag was het mooi weer en daarom dacht papa dat het wel een goed idee zou zijn om de Tacx in de tuin te zetten. Met ons tuintje op het zuiden, in de zon en nauwelijks wind kon papa lekker gaan trainen. Zogezegd, zogedaan, denk je, maar dan is er natuurlijk nog diegene die papa aan de tuin gekluisterd houdt. Enora wil (en verdient) aandacht!

Maar papa had een plan. Als Enora haar middagslaapje zou doen, dan zou papa precies twee uur de tijd hebben om te tacxen en dat zou precies genoeg zijn om de voorgeschreven intervaltraining af te kunnen werken. Dus toen de lunch achter de kiezen zat en Enora duidelijk maakte dat het de hoogste tijd was, kon papa in actie komen. Hier een kort verslag hoe papa zijn plan uitvoerde:

Enora naar bed. Omkleden. Tacx klaarzetten; die staat natuurlijk achterin de schuur in een hoek achter alle andere rotzooi dus het klaarzetten duurt veel te lang. Fiets uit de schuur, snelsluiter van het achterwiel verwisselen, want anders past de fiets niet in de Tacx. Juiste snelsluiter zoeken. Deze zoektocht duurt natuurlijk ook veel te lang, want ik heb die verdomde Tacx al anderhalf jaar niet gebruikt. Snelsluiter gevonden, snelsluiter verwisselen. Smeer in je handen, handen wassen, en de training kan beginnen. Op de fiets stappen en er weer af, want bidon vergeten. Terug naar binnen, bidon vullen en weer op de fiets. Een paar trappen fietsen en weer afstappen, want horloge vergeten en die is echt nodig tijdens een intervaltraining. Terug naar binnen, horloge zoeken. Horloge gevonden en poging nummer drie. Ja hoor, we kunnen beginnen. Vijf minuten fietsen. Shit, babyfoon ligt nog binnen. Weer van de fiets, weer naar binnen, en weer op de fiets. Poging vier dan maar.

Papa is los!

Diapers, dunes and a diva

She was not competing this weekend as she played the leading part anyway and, therefore, there was not really any reason to compete. She was on the island to support mum, who competed in the Tri-Ambla off road triathlon. She felt she had to. 1km swimming in a 15 degrees salty sea, 36km of dune- and beach cycling on an MTB, and 12km hilly off road running deserved support, she thought, and mental care. 

So there she was at the start lying in her baby stroller playing with her shoe laces. Dad was trying to entertain her, but she really couldn't care less. Well, the one time he offered some fruit juice, she did care. She always cared about fruit juice, but got it served only twice a day, which, according to her, was way too less for a lady with panache.

Just before the start of the race, when she was really entering the realm of boredom, she found out how to untie her shoes. She had never managed to remove her shoes before so dad was really surprised to notice that one of her shoes was lying on the road. Even though she had never done this before, she was also convinced that untying your shoes isn't that special, so therefore, it was a bit overdone to receive compliments for such a trivial deed.

She was a bit scared when the mass of black swim suits started moving, but the uncomfortable feeling was gone when dad pointed her attention to mum, who passed by. When mum dove into the sea, dad decided it was time for coffee and apple pie in the restaurant next to the transition area. She couldn't agree more. The apple pie that dad had ordered came straight out of the fridge, which was a total bummer. She had been looking forward to some bites, but once the first cold apple part went down her throat, she preferred cuddling with Ieniemienie. Dad was also disappointed, but finished his pie quickly. About twenty minutes had passed by in between the start and now, so mum could come out of the water any moment. Dad was lucky. Mum was entering the transition area the moment they left the restaurant.

dad and a diva in a baby stroller

After mum left the transition area for her journey on the MTB, dad decided to go back to the apartment, where they stayed for the weekend. The apartment was close by, but the walk was boring, so she decided to have a power nap.

Back in the apartment she saw that dad had changed. He wasn't wearing his grey shorts anymore with his army green hoody. He wore his compression socks, his silly athletics shorts and a training shirt. Dune running with me in the baby stroller is out of the question, she thought, so what was he thinking? Thinking about the answer wasn't necessary as dad explained to her that he would run for an hour (he explained he had to compete in a team, whatever that was) and that she would be in safe hands. The only thing she considered to be in safe hands was a sandwich with hazelnut spread.

A few minutes before they had to leave for the second transition zone to drop off dad and to cheer for mum, dad became clearly nervous as he was heading for the bathroom several times. A good example tends to be followed so she thought dad would appreciate it when he had to change diapers the moment they had to leave. Dad's big sigh confirmed her belief that she had perfectly timed her action just twenty minutes before dad's run. It was just a statement to make sure that she was really playing the leading part that day.

At the second transition area, she kissed dad good bye for his 12km run. After the many kilometers she had been running with dad (whilst sitting in the baby stroller) she was sure he would manage. She cared more about mum, who was fighting the elements on her MTB. It was mums big day of the season and definitely the toughest day since that day she joined the family. Mum was the one that counted today, not dad, he was just going for a workout.

When mum entered the transition area, she was quickly gone for her run. Most probably mum didn't notice her, but she actually didn't mind. She decided to enjoy the sun and was sure that if she would manage the next hour, mum and dad would definitely manage.

It was only one hour ago that dad left and there he was again. He looked pretty satisfied about his run even though he claimed to have missed one turn which made him run more than the required distance. Dad had seen mum on his way and she also had seen mum. Even though she did not intend to do so, she had cried for a couple of seconds when mum passed by. Mum gave all she got and her tears were a sign of pride.

The race day ended fantastically. After about three hours and forty minutes mum was heading for the finish. Together with dad she cheered. When mum passed by she initiated a high-five that was warmly welcomed. Mum was clearly relieved that she made it and would soon be back to direct all her attention to the one that really mattered. After all, triathlon is nice, but she is much nicer. 

On the way back to the apartment it was getting windy and a bit cold. Dad gave her her star spangled scarf which she folded around her neck as if she was a diva. There was no doubt, she played the leading part.

In de ban van mijn trainingsschema

Toen ik mij voor de eerste keer voorbereidde op een marathon (Rotterdam, 2005) volgde ik een trainingsschema. Deze was zorgvuldig samengesteld door mijn toenmalige looptrainer en zou mij klaarstomen voor een tijd van 3uur en 15minuten. Ik was heel blij met mijn schema. Het was in elkaar geknutseld door een ervaren hardloper, die mij ook nog eens adviezen gaf over voeding en allerlei andere zaken die gerelateerd waren aan hardlopen. Het schema en de adviezen gaven mij een gevoel van zekerheid. Als ik me er aan zou houden, kon op de grote dag van de marathon niks meer misgaan. My precious!

De trainingen waren aanvankelijk niet al te zwaar en de eerste acht weken doorliep ik het schema naar tevredenheid. Mijn leefstijl was veranderd van studentikoos naar die van een monnik. Ik sloeg etentjes en borrels over en ging vroeg naar bed. Mijn schema was perfect en ik dacht zelfs aan tijden sneller dan 3:15.

Daarna werd alles anders. Op mijn werk kreeg ik het druk met het geven van colleges en ik volgde een tijdsintensieve econometriecursus in Utrecht. Aan het einde van elke dag was ik moe. Maar goed, er moest getraind worden en als mijn schema voorschreef dat ik een duurloop moest doen dan deed ik een duurloop. Langzaam maar zeker raakte ik in de ban van mijn schema. Ik veranderde zogezegd van de vrolijke Hobbit Smeagol (nee ik heb geen haren op mijn voeten) in een afzichtelijke Gollem. Het gevolg was een achillespeesontsteking: zes weken voor de marathon.

De weken erna waren k*t. Ik wilde trainen, maar kon niet trainen. Ik was nog steeds bezeten van de marathon en deed alles om zo snel mogelijk te herstellen. Ik ging naar de fysiotherapeut, de sportmasseur en de sportschool. Als ik op dat moment de biostabiel had gekend, had ik het waarschijnlijk geprobeerd. Sukkel, die ik was. Ik haatte mijn schema!

De blessure had een groot deel van mijn voorbereiding verknald, waardoor mijn droomdebuut op de marathon slechts een droom bleef. Ik liep de marathon in 3uur en 35minuten en was helemaal niet blij. Sterker nog: ik was chagrijnig, kotsmisselijk en helemaal niet blij toen ik over een hek hing aan het einde van de Coolsingel. Dit had ik me niet voorgesteld toen ik als klein jongetje grote namen als Belayneh Densamo en Marti ten Kate in Rotterdam over de finish zag gaan.

In de trein naar huis zat een jongen tegenover mij. Hij had ook de marathon gelopen en droeg zijn medaille vol trots om zijn nek. Hij heeft op het traject Rotterdam - Utrecht al zijn vrienden en zijn hele familie gebeld om te vertellen dat hij binnen de vijf uur was gebleven. Hij was de koning te rijk en had de dag van zijn leven gehad. Ik, daarentegen, was anderhalf uur sneller dan hij en was teleurgesteld. Teleurgesteld in mijn schema, maar vooral teleurgesteld in mezelf.

Afgelopen dinsdag dacht ik aan die jongen in de trein, die, zonder het te weten, een enorme invloed heeft gehad op mijn sportbeleving na die eerste marathon. Hij is onder andere verantwoordelijk voor het feit dat ik sinds die eerste marathon het plezier in sporten belangrijker vind dan de prestatie (hoewel plezier en prestatie wat mij betreft wel deels van elkaar afhankelijk kunnen zijn). Ook heb ik sindsdien geen enkel trainingsschema meer gevolgd.

Geen enkel schema tot vorige maand, want voor Frankfurt heb ik besloten om weer aan de hand van een schema te trainen! Volgens mijn schema moest ik afgelopen dinsdag een duurloop doen van 90minuten. Omdat het dinsdag pappadag is, ging Enora mee in de kinderwagen. Ook gingen de berenkoekjes, de speen (voor de zekerheid) en de Ernie-knuffel mee.

90 minuten lang hobbelden we samen door de weilanden en zongen we kinderliedjes (Ik zong "klap eens in je handjes" en Enora deed de gebaren met een vertraging van een paar seconden). Ook stopten we bij alle dieren die we tegenkwamen. Als we stopten bij de schapen blaatten we en als we stopten bij de koeien loeiden we. We hadden lol ook al stonden onze pauzes niet in mijn schema. We waren net twee vrolijke Hobbits.

Jetzt geht's (wirklich) los!

Het is de afgelopen maand rustig geweest op deze blog. Zeg maar gerust te rustig. Daar was een goede reden voor. Ik was namelijk met vakantie. Lekker op een berg in Zwitserland met de dames, wat leesvoer, wandelschoenen, loopschoenen, een racefiets en verder niets. 

Maar nu ben ik er weer. En ik begin met goed nieuws. Het bedrijf Euromail (www.euromail.nl) ondersteunt de Eigenwijzerman-blog en heeft een mooi bedrag toegezegd voor de Make A Wish foundation. Ik ben daar ontzettend blij mee. Ik ben blij met elke donatie. Per slot van rekening kunnen mensen ook besluiten om niets te doneren. Bovendien zijn er al heel veel goede initiatieven en heel veel goede doelen.

Dit en nog een aantal andere overwegingen zorgden twee maanden geleden voor veel twijfel of ik überhaupt wel moest beginnen met deze actie. Gelukkig heb ik het gedaan. De pageviews en de donaties bevestigen dat het de moeite waard is. En beiden motiveren enorm om verder te gaan.

Dus ik ga verder. Het is vandaag precies tien maanden tot Ironman Frankfurt. Ik ga weer trainen en ik ga weer schrijven. Ik ben supergemotiveerd. De voorbereiding gaat nu echt beginnen: Jetzt geht's (wirklich) los!