zondag 3 maart 2013

Koppeltraining

"Is net zo goed als Coco Indonesia, Acapulco Colombia."

Doe Maar (Nederwiet)


De opdracht van vandaag: twaalf kilometer fietsen op een stevig duurtempo, dan twee kilometer hardlopen, dan zes kilometer rustig fietsen, dan nog eens twaalf kilometer fietsen op hetzelfde tempo als de eerste keer en ter afsluiting weer twee kilometer hardlopen. Tel daar bij op een dik uur "warmfietsen" (Het was helemaal niet warm) plus nog een stukje uitfietsen en we hebben een zogeheten koppeltraining van een een uur of drie.

"Het doel van deze training is om het lichaam een neurofysiologische prikkel te geven." Ik hoor het de fietstrainert nog zeggen: een neurofysiologische prikkel, neurofysiologische prikkel, neurofysiologische prikkel, neurofysiologische prikkel, de koetsier poetst de postkoets. De koetsier post de poetskoets. Hihihi.

Sorry, ik ben een beetje melig. Hoezo? Nou gewoon, ik lig hier languit op de bank, totaal ontspannen, want inmiddels is de klus geklaard. Ik heb mijn neuro-prikkeltje gehad en ik heb weer gevoel in mijn voetjes. Lekker warm ben ik weer. Dus ik lig hier lekker van mijn roes te genieten. Kopje koffie erbij, boekje op schoot (autobiografie van Chrissie Wellington, maar dat terzijde). Heerlijk. Wat een genotmiddel, die neurospichologische prikkel. "Marihuana, eat your heart out".

Ik begrijp heus wel wat onze fietstrainert voor ogen had. Koppeltraining is het laten wennen van het lichaam aan de overgang van fietsen naar hardlopen. Het is een omschakeling die even pijnlijk als lachwekkend is. Met name na de lange tijdritten. Tegen wil en dank herinner ik me mijn transitie van het fietsen naar het hardlopen tijdens Ironman Zurich in 2011. Hilarisch, maar wat een pijn had ik! Destijds beschreef ik het als een open sollicitatie voor Monty Python's "Ministry of Silly Walks". Nu, twee jaar later, denk ik dat het maar goed was dat ik toen in een wisselzone liep tijdens een triatlonwedstrijd, want anders was ik vast aangemerkt als een dronken zatlap die net de kroeg was uitgerold. Neurologische bikkelprikkel. Geeuw. Best vermoeiend zo'n koppeltraining trouwens.

Tot zover het visuele gedeelte, nu het gevoel. Als ik het gevoel van een koppeltraining zou moeten beschrijven aan mensen die nooit koppeltrainingen doen (iets wat ik me heel goed kan voorstellen), dan zou ik het volgende zeggen. Het is alsof je dronken hardloopt met twee volle emmers water aan je benen, terwijl het je zojuist in de rug is geschoten. Eigenlijk is het alsof Isaac Newton speciaal voor jou in zijn gravitatiewet een kwadraatje aan zijn formule heeft toegevoegd. Neurofilosofische shizzle. Ik ga zo denk ik even een tukkie doen. Geeuw in het kwadraat.

Waar had ik het ook alweer over? Oh ja, zwaartekracht. Wat een vervelend mannetje is het eigenlijk; die Newton. Met zijn rare schoenen. Hihihi. Neurologische sukkel. Hihihi. Hey, Isaac man, met je neurofilosofische snikkel..hihihi... Bekijk het maar.. Bij deze dien ik een klacht in tegen jouw en je zwaartekracht. Ik ben het er niet mee eens! Ik wil zwaartekrachtvrije wissels tijdens de triatlon. Bij deze richt ik de bond op tegen Neuroposofische.... Ach verrek, waar heb ik het over? Ik ga genieten van mijn neurofysie.... neurofysiezzzzzzz. Zzzzzzzzz.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten