In het nieuws

Deze maand (februari 2013) is er aandacht voor de eigenwijzerman blog in het bondsblad van de NTB: "Triathlon/Duathlon Sport".


In de rubriek: "Het triatlongevoel van" is het volgende te lezen:

“Nog voordat ik zelf aan een triathlon meegedaan had, was ik al verkocht. Mijn vriendin was met triathlon begonnen en deed mee aan de Triathlon van Holten. Ik stond langs de kant en wist dat ik ook ooit een triathlon wilde doen. Zonder enige zwem- of fietservaring ben ik me in 2004 gaan voorbereiden op de Triathlon in Ten Boer. Het zwemonderdeel bestond uit twintig baantjes zwemmen in het zwembad. Ik zwom drie baantjes fanatiek borstcrawl en kon daarna alleen nog maar héél rustig schoolslag zwemmen. Toch vond ik het een ervaring om nooit te vergeten. De eerste paar jaar deed ik alleen sprint- en kwartafstanden. Ik was niet serieus met mijn sport bezig. Zo zorgde ik er altijd voor dat ik precies een week voor de triathlon anderhalf kilometer kon zwemmen. In 2009 veranderde dat toen ik lid werd van een vereniging en gestructureerd en regelmatiger ging trainen.

Ik woonde destijds in het Zwitserse Zürich, waar ik een jaar werkte aan de technische hogeschool (ETH). Voor de leden van Trigether, de vereniging waar ik lid van was, bestond er eigenlijk maar één afstand: de lange. Hun eerste vraag aan een nieuwkomer is dan ook standaard: heb je wel eens een hele triathlon gedaan? Iedereen die lid was, jong en oud, trainde voor de Ironman van Zürich. Het maakt ook niet uit of ze er vijftien of zestien uur over doen, ze doen het wel! En als zij het kunnen, dan moet ik het toch ook kunnen, dacht ik. Ik had al eens een marathon gelopen en aan de Roparun meegedaan, maar een hele triathlon leek me echt de ultieme uitdaging. In 2011 was het zover. In Zürich, waar ik langs de route van de Ironman had gewoond en waar ik het parcours kende. Ik deed er elf uur en een kwartier over. Na twintig kilometer lopen ging het licht uit. Ik heb, joggend van verzorgingspost naar verzorgingspost, ontzettend afgezien, maar kwam er na 35 kilometer weer een beetje bovenop. Vooraf had ik gezegd dat zo’n Ironman eenmalig zou zijn, maar diezelfde avond had ik al het gevoel dat ik het nog wel een keer wilde doen.
In 2013 heb ik in Frankfurt mijn tweede hele triathlon gepland. De afgelopen maand was het, met werkweken van zo’n zestig uur, erg druk op mijn werk, maar normaal lukt het me redelijk om mijn baan en gezinsleven met de trainingen te combineren. Het is vaak passen en meten, maar waar een wil is, is een weg. Omdat de voorbereiding op een Ironman een vrij egoïstische aangelegenheid is, heb ik dit keer een goed doel aan de onderneming verbonden. Zo wordt het allemaal toch net iets minder zelfzuchtig. Op de website http://www.eigenwijzerman.nl  plaats ik regelmatig columns over mijn trainingsavonturen en zo hoop ik mensen warm te maken om geld over te maken naar Make a Wish Nederland. Deze stichting vervult de liefste wens van kinderen tussen drie en achttien jaar met een levensbedreigende ziekte. Door mee te doen aan hele triathlons vervul ik mijn eigen wensen, hopelijk kan ik op deze manier ook wensen van anderen in vervulling laten gaan!

Bron: Triathlon Duathlon Sport. Tekst: Marcia Jansen

Geen opmerkingen:

Een reactie posten