I want to ride my bicycle
I want to ride my bike
Queen (bicycle race)
I want to ride my bike
Queen (bicycle race)
Ik ben geen fan van Anouk en ik ben al helemaal geen fan van het Eurovisiesongfestival, maar ik heb nu al zeker drie kwartier "Birds" in mijn hoofd zitten en zo nu en dan betrap ik mijzelf er op dat ik weer eens onwillekeurig een deel van de tekst hardop zing. Gelukkig ben ik behalve een eendenkooi het afgelopen uur niks tegengekomen dus ik heb nog geen argwaan kunnen wekken bij toevallige passanten. Want, zeg nou zelf, iemand die in een strakke rode broek songfestival liedjes zingt en vanuit Zuidlaren richting Groningen rent, dat moet haast wel een gevluchte gek zijn, toch?
Wat ik aan het doen ben? Ik ben bezig met mijn eerste echt echt echt lange duurloop van het jaar. Ongeveer een uur geleden ben ik in Tynaarlo vrijwillig uit de auto gezet en nu hobbel ik met zo'n tien a elf kilometer per uur naar huis. Volgens de Tom Tom is de wandelafstand tussen plaats van vertrek en thuis ongeveer 27km dus naar verwachting ben ik, inclusief plaspauzes, in totaal 2,5 uur onderweg. Correctie, minimaal 2,5 uur, want ik reken er op dat ik nog wel ergens een afslag mis.
Normaal zing ik ander repertoire tijdens mijn duurlopen, maar het toeval wil dat ik de afgelopen week nogal veel Eurovisiesongfestival gezien heb op tv. Waarom? Omdat Jokertje's Jawoord en de Allerslechtste Echtgenoot nou ook niet bepaald verheffende alternatieven waren. Nou zit er natuurlijk ook een uitknop op de tv. Maar ja, mentale training is ook een belangrijk aspect in de voorbereiding naar een hele triatlon. En sinds afgelopen week weet ik één ding zeker: aan mijn doorzettingsvermogen zal het niet liggen in Frankfurt.
Terug naar de vogeltjes. Er zijn twee redenen waarom ik maar vasthoud aan Anouk's liedje tijdens mijn eenzame tocht naar huis. Reden één is de oorwurm. Reden twee is (of eigenlijk zijn) mijn fietsbenen.
De oorwurm is een oude volkswijsheid die ik ooit een keer geleerd heb van een collega. De wijsheid luidt: je kan een liedje dat in je hoofd zit alleen verwijderen door een liedje te gaan zingen dat slechter is. Dat betekent in de praktijk dat je twee dingen kunt doen. Je kan blijven bij het nummer wat nu in je hoofd zit. Of je kan volledig door het stof gaan en via Malta (stiekem vond ik Malta eigenlijk leuker dan Anouk), Denemarken, Noorwegen, Rusland en Azerbeidzjan, eindigen bij Kroatië, Montenegro en als laatste Roemenië. Om mezelf niet nog verdachter te maken dan ik al ben, kies ik veiligheidshalve vandaag voor optie 1.
Dan mijn fietsbenen. Zoals de term wellicht doet vermoeden zijn fietsbenen benen waarmee je kunt fietsen. Of beter gezegd, benen die je overgehouden hebt van een boel fietsen. Fietsbenen zoals de term wellicht ook doet vermoeden, zijn minder geschikt om mee te lopen. Of beter gezegd, eigenlijk zijn ze helemaal niet geschikt om mee te lopen. Een half uur lopen met fietsbenen voelt alsof je de hele avond naar het songfestival hebt gekeken. En als je voornemens bent om 2,5 uur hard te lopen, dan kun je je voorstellen dat er zelfs zwaardere dingen zijn dan het eurovisiesongfestival. (Nou, ik moet niet gaan overdrijven.)
Normaal zing ik ander repertoire tijdens mijn duurlopen, maar het toeval wil dat ik de afgelopen week nogal veel Eurovisiesongfestival gezien heb op tv. Waarom? Omdat Jokertje's Jawoord en de Allerslechtste Echtgenoot nou ook niet bepaald verheffende alternatieven waren. Nou zit er natuurlijk ook een uitknop op de tv. Maar ja, mentale training is ook een belangrijk aspect in de voorbereiding naar een hele triatlon. En sinds afgelopen week weet ik één ding zeker: aan mijn doorzettingsvermogen zal het niet liggen in Frankfurt.
Terug naar de vogeltjes. Er zijn twee redenen waarom ik maar vasthoud aan Anouk's liedje tijdens mijn eenzame tocht naar huis. Reden één is de oorwurm. Reden twee is (of eigenlijk zijn) mijn fietsbenen.
De oorwurm is een oude volkswijsheid die ik ooit een keer geleerd heb van een collega. De wijsheid luidt: je kan een liedje dat in je hoofd zit alleen verwijderen door een liedje te gaan zingen dat slechter is. Dat betekent in de praktijk dat je twee dingen kunt doen. Je kan blijven bij het nummer wat nu in je hoofd zit. Of je kan volledig door het stof gaan en via Malta (stiekem vond ik Malta eigenlijk leuker dan Anouk), Denemarken, Noorwegen, Rusland en Azerbeidzjan, eindigen bij Kroatië, Montenegro en als laatste Roemenië. Om mezelf niet nog verdachter te maken dan ik al ben, kies ik veiligheidshalve vandaag voor optie 1.
Dan mijn fietsbenen. Zoals de term wellicht doet vermoeden zijn fietsbenen benen waarmee je kunt fietsen. Of beter gezegd, benen die je overgehouden hebt van een boel fietsen. Fietsbenen zoals de term wellicht ook doet vermoeden, zijn minder geschikt om mee te lopen. Of beter gezegd, eigenlijk zijn ze helemaal niet geschikt om mee te lopen. Een half uur lopen met fietsbenen voelt alsof je de hele avond naar het songfestival hebt gekeken. En als je voornemens bent om 2,5 uur hard te lopen, dan kun je je voorstellen dat er zelfs zwaardere dingen zijn dan het eurovisiesongfestival. (Nou, ik moet niet gaan overdrijven.)
En dat brengt mij weer terug bij de vogeltjes van Anouk. Het medicijn van vandaag tegen fietsbenen zijn de vogeltjes van Anouk. Zolang ik zing over de vogeltjes van Anouk, voel ik mijn fietsbenen niet. Het is natuurlijk wel een beetje een paardenmiddel en er zullen ongetwijfeld bijwerkingen zijn, maar bij gebrek aan een bijsluiter, neem ik die maar voor lief. Zolang ik niemand tegenkom hier in het Drentse land ben ik veilig. Wie dut mij wat, wie dut mij wat, wie dut mij wat vandage....'k heb de banden vol met wind. Ah nee, zie je wel... FIETSBENEN....aaargh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten